Cechy wszystkich zwierząt, a więc i ptaków uwarunkowane są przez geny, to jest materialne elementy dziedziczne przenoszone przez rodziców na potomstwo. Selekcjonując ptaki na podstawie uzyskanych przez nie ocen dokonujemy jakby równocześnie wyboru genów u poszczególnych osobników. Selekcja jest właściwie wyborem odpowiednich genów, które ptaki pozostawione do hodowli przenoszą w swych komórkach rozrodczych na potomstwo. 

Hodowca w swej pracy selekcyjnej musi uwzględnić u ptaków wiele różnych właściwości. Niektóre z nich są od siebie zupełnie niezależne inne zaś mogą być ze sobą skorelowane, czyli powiązane dodatnio lub ujemnie. Jeżeli chodzi o cechy skorelowane dodatnio, to selekcja mająca na celu spotęgowanie jednej z tych właściwości powoduje równocześnie pewne udoskonalenie drugiej. Jednakże, nawet gdy powiązanie takie jest dość ścisłe, uzyskanie pośrednio tej drugiej cechy jest trudniejsze, a więc selekcja jest mniej skuteczna niż selekcja nastawiona bezpośrednio na każdą cechę z osobna. Natomiast jeżeli dane właściwości są ze sobą skorelowane ujemnie, znaczy to, że gdy jedna cecha się poprawia, to druga ulega pogorszeniu. Selekcja nastawiona na równoczesne doskonalenie obu takich sprzężonych ujemnie właściwości przebiega trudniej, niż gdyby te cechy były od siebie niezależne. Musimy jednak pamiętać, że w praktyce jedne właściwości maja większe znaczenie, inne mniejsze. Fakt ten trzeba brać pod uwagę zestawiając cechy dodatnie z ujemnymi, decydując o tym, czy dany ptak będzie włączony do hodowli, czy też nie. 

Dobierając ptaki do naszej hodowli zwrócić należy uwagę na dziedziczenie pożądanych cech i właściwości osobniczych przodków danego ptaka oraz jego rodzeństwa względnie potomstwa. Trzeba pamiętać, że ptaki przekazują na ogół dobrze tak ważne cechy, jak płodność, wysiadywanie jaj, karmienie młodych oraz aktywność płciową samców. Zakupując materiał hodowlany trzeba sprawdzić zapiski hodowlane dotyczące pochodzenia ptaka i dlatego nie należy kupować ptaków u pokątnych handlarzy, ponieważ nie można mieć gwarancji, że nabyte osobniki ładnie wyglądające są dobrymi śpiewakami, a pod względem genetycznym przedstawiają jakąś wartość hodowlaną. 

Gdy wybór osobników do hodowli został już dokonany, zdecydowaliśmy się na rozpoczęcie hodowli ukierunkowanej (z zastosowaniem selekcji), rozpoczynamy hodowlę z trzema osobnikami, w tym z dwoma samicami i jednym samcem. Dobraliśmy dwie samice i jednego samca, mając dostateczną gwarancję co do posiadanych przez nie właściwości i cech, wtedy przystępujemy do hodowli opartej na kojarzeniu pokrewnym w celu uzyskania populacji genetycznie jednorodnej. Ten typ kojarzenia zwiększa szansę, że potomstwo dziedziczy po rodzicach cechy genetycznie identyczne, jak również skróci czas selekcji. Naturalnie nie można bez odpowiedniego przygotowania i zrozumienia stosować tego rodzaju hodowli, gdyż niekontrolowany i nieprowadzony systematycznie chów wsobny może doprowadzić do spotęgowania cech i właściwości niepożądanych. 

Aby przyjść z pomocą hodowcom, podajemy wzór na prowadzenie hodowli opartej na selekcji zdążającej do otrzymania populacji jednorodnej. Przestrzegamy przed użyciem do hodowli ptaków o nieznanym pochodzeniu, chorych, mających cechy i właściwości ujemne. Aby uzyskać rezultaty, trzeba rozpocząć hodowlę z materiałem o określonym standardzie zdrowotności, o określonych cechach i właściwościach dodatnich, stosując ciągłe ograniczenie hodowli do jednej linii. Konieczna jest stała kontrola, ostra selekcja i stosowanie odpowiedniego systemu kojarzenia, gdyż błąd lub wprowadzenie osobnika z innej linii przekreśla dotychczasowe wyniki pracy hodowlanej, powodując czasem tak wiele cech ujemnych, że hodowla z uzyskanym materiałem staje się bezcelowa. 

Hodowlę rozpoczętą z trzema ptakami możemy prowadzić przez kilka lat, ale my przyjmujemy cykl trzyletni, w czasie którego otrzymujemy dwa piony w prowadzonej linii hodowlanej i po okresie trzyletnim przystępujemy do kojarzenia osobników między tymi pionami, utrzymując jednak linię hodowlaną. Po następnych trzech latach tej samej linii kojarzymy ptaki miedzy pionami w ramach jednej linii. Ustalamy numery obrączek samic i samca i zapisujemy je w książce lęgów. Dla ułatwienia przyjmujemy dla samic oznaczenie A, B, a dla samca X. 

W pierwszym roku kojarzymy samicę A z samcem X oraz samicę B również z samcem X.